Σκέφτομαι άραγε;

Σήμερα ξύπνησα και αποφάσισα να κάνω κάτι που έχω ξεχάσει να κάνω.
Να παρατηρήσω μέσα στη ζωή μου. Όχι μόνο στο σήμερα και στο χθες αλλά και στο αύριο.
  Όταν ήμουν μικρός η μάνα μου μου έλεγε πολύ συχνά παραμύθια είτε για να ησυχάσω είτε για να κοιμηθώ. Έτσι και ησύχαζα και κοιμόμουν. Όταν έτρεχα μου έλεγε να μην τρέχω για να μην χτυπήσω, όταν έπαιζα μου έλεγε να παίζω ήσυχα για να μην τους ενοχλώ.
 Αργότερα όταν πήγα στο σχολείο οι δάσκαλοι αν καμιά φορά ξέφευγα από τη γραμμή, μου φώναζαν να μπω στη γραμμή κι αν δεν έμπαινα με έδερναν κιόλας. Μέσα στην τάξη (η λέξη τυχαία;) μου μάθαιναν πως το μόνο αποδεκτό ως απάντηση ήταν αυτό που μου είχαν πει αυτοί την προηγούμενη μέρα. Στα μαθηματικά κάθε απάντηση που δεν μας βόλευε ήταν λάθος, κάθε τρόπος σκέψης που δεν υπήρχε στο βιβλίο ήταν λάθος. Στην ιστορία υπήρχαν έτοιμες και οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις οπότε όλα ήταν τακτοποιημένα. Στα θρησκευτικά η οποιαδήποτε απορία που δεν είχε προγραμμένη απάντηση ήταν αιρετική. Στη έκθεση έπρεπε να γράφω όπως έλεγε το πρωτόκολλο αλλιώς δεν θα έμπαινα στο πανεπιστήμιο. Στη φυσική το πείραμα ήταν έτοιμο, εγώ δεν έπρεπε να πειραματίζομαι μόνος μου χωρίς την παρουσία κάποιου ενήλικα. Σε όλα τα υπόλοιπα μαθήματα υπήρχαν έτοιμες σκέψεις, έτοιμες απαντήσεις, έτοιμες λύσεις, το μόνο που είχα να κάνω ήταν μόνο να τις θυμάμαι και να τις ανακαλώ στη μνήμη μόνο όταν μου ζητούνταν.
 Στο πανεπιστήμιο μαντέψτε, τι θα άλλαζε; τίποτα, όλα στο ίδιο μοτίβο.
  Κι έτσι με όλα αυτά ενηλικιώθηκα, (ενηλικιώθηκα;) και στο στρατό και στο γάμο έπρεπε να είμαι πάνω στις ράγες που μου έστρωσαν, οι γονείς μου, οι δάσκαλοί μου και οι καθηγητές μου. Και έτσι ήμουν.
  Σήμερα που αποφάσισα να ξυπνήσω και να παρατηρήσω τη ζωή μου, την ώρα που έχω μάθει να θέλω να ακούω παραμύθια για να ησυχάσω και να κοιμηθώ που έχω μάθει να θεωρώ μία απάντηση ως σωστή, μία συμπεριφορά ως κοινωνικά αποδεκτή νοιώθω μικρός.
Έχω μάθει να κοιτάζω εκεί ακριβώς που μου δείχνουν. Φοβάμαι να κοιτάξω ακόμα και γύρω από το δάχτυλο, πόσο μάλλον μακριά από αυτό.
  Όμως μέσα μου βαθιά νοιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάτι ή ψυχή βαθιά μέσα μου το κλωτσάει.
  Ο προγραμματισμός μου τώρα παίρνει διαστάσεις φυλακής.
Βλέπω. Βλέπω και νοιώθω. Θέλω να μιλήσω, να τα πω να τα φωνάξω, να ουρλιάξω. Αλλά δεν....  δεν ακούει κανείς κι εγώ νοιώθω μόνος, μικρός, ανήμπορος. Νοιώθω το ψέμα όλων αυτών να κατατρώγει την ψυχή μου.
Ψέματα, ψέματα, ψέματα παντού.
Παραμύθια, παραμύθια, παραμύθια από όλους. Η τιμωρία της λάθος απάντησης, της μή συμμόρφωσης να κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από την ψυχή μου.
  25η Μαρτίου 2020, χμ, γιορτάζουμε λέει την επανάσταση κλειδωμένοι από τον φόβο ενός αόρατου (ανύπαρκτου για την ψυχή μου ) εχθρού. Το παραμύθι που έχω προγραμματιστεί να ακούω μου το λένε καθημερινά, πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ο κακός ο λύκος υπάρχει επίσης και πρέπει να με τρομάζει, η ψυχή μου όμως αρνείται.
Το σενάριο που δικαιολογεί το παραμύθι υπάρχει, μου το λένε κάθε μέρα και πρέπει να το πιστέψω. Η ψυχή μου όχι...
Για να ζήσω πρέπει να πεθάνω την ψυχή μου.
Για να έχει υγεία όπως μου λένε το κορμί μου πρέπει να περιορίζω το μυαλό μου και να δηλητηριάζω καθημερινά την ψυχή μου.
Επειδή η μανούλα μου (κυβέρνηση), ξέρει καλύτερα από μένα, γιατί εγώ είμαι μικρός και δεν ξέρω, πρέπει να τους παραδώσω την ζωή μου, την σκέψη μου, την ψυχή μου και το πορτοφόλι μου γιατί η μανούλα ξέρει.
Έτσι έμαθα, έτσι μου μάθανε, έτσι πρέπει.
Δεν μπορεί όλοι αυτοί οι καθηγητές μου που είχα στο πανεπιστήμιο να μου λένε ψέματα για τον αόρατο εχθρό, αφού πάντα αυτοί γνώριζαν την σωστή απάντηση. Ποιος είμαι εγώ να τους αμφισβητήσω;
Η μανούλα μου μου πήρε τα λεφτά από την τσέπη μου γιατί εγώ δεν ξέρω πως να τα ξοδέψω, μου είπε ότι πρέπει να σταματήσω να δουλεύω γιατί ο αόρατος εχθρός (ο κακός ο λύκος) καραδοκεί εκεί έξω.
Κάποιοι άλλοι πάλι μου λένε ότι έχουν ένα καινούργιο παραμύθι που θα με κοιμήσει πιο γρήγορα και θα μου λύσει όλα τα μελλοντικά μου προβλήματα και πρέπει να τους εμπιστευτώ. Ο παππάς στην εκκλησία μου λέει κι αυτός να τους πιστέψω, οι ράγες ολοκαίνουργιες εκεί έξω βαμμένες, περιποιημένες, γυαλιστερές με περιμένουν.
Κι εγώ μόνος με μαζεμένα τα πόδια μου στη γωνία και το κεφάλι μου σφηνωμένο ανάμεσα στα γόνατα σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι.
Πρέπει να γίνω Κολοκοτρώνης μία σημαδιακή μέρα.
Πρέπει να μεγαλώσω.
Πρέπει να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου.
Πρέπει να ακούσω την ψυχή μου!!!
Ένα δάκρυ κυλάει βαθιά μέσα στην ψυχή μου και δεν είναι ψεύτικο για να επηρεάσει τους πολλούς να με ακολουθήσουν, είναι το δάκρυ της ψυχής μου που με λυπάται για την ζωή που δεν έζησα.
Η σιωπή, η απόκοσμη σιωπή μέσα μου με τρομάζει.
Πρέπει να ανοίξω τα μάτια.
Πρέπει να αντέξω στο φως!
Χρόνια Πολλά και καλή Ανάσταση μας εύχομαι! 

Η πληροφορία είναι ο ιός

Κορονοϊός: Κωδική ονομασία του μεγαλύτερου ριφιφί στην ανθρωπότητα.
Η δικτύωση όλων των ανθρώπων που ζουν πάνω στον πλανήτη είναι γεγονός. Το ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα λειτουργεί ως μία τεράστια υπολογιστική μηχανή είναι γεγονός. Το ότι αυτή η μηχανή θυμίζει σε πάρα πολλά πράγματα το πως λειτουργεί ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής σαν αυτούς που έχει σχεδόν ο καθένας σπίτι του και αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις είναι και αυτό γεγονός. Όπως στον ηλεκτρονικό υπολογιστή διακινούνται ενέργεια (ηλεκτρικά φορτία) και πληροφορίες έτσι και στην ανθρώπινη υπολογιστική μηχανή διακινούνται ενέργεια (προϊόντα, καύσιμα, υπηρεσίες ) και πληροφορίες. Όπως στον ηλεκτρονικό υπολογιστή για να εκτελέσει μία πράξη πρέπει να λάβει μία εντολή έτσι και στην ανθρώπινη μηχανή για να εκτελεστεί μία πράξη πρέπει να λάβει μία εντολή. Όπως στον ηλεκτρονικό υπολογιστή για να λειτουργήσει χρειάζεται ένα λογισμικό (Windows, ios, Linux), έτσι και στην ανθρώπινη υπολογιστική μηχανή για να λειτουργήσει χρειάζεται ένα λογισμικό (οικονομικό σύστημα, κοινωνικό σύστημα, θρησκεία).
Τώρα φτάσαμε στην καρδιά του προβλήματος.
Ποιος είναι αυτός που έχει δημιουργήσει αυτό το λογισμικό; ποιος είναι αυτός που θα δώσει την εντολή;
Ουπς, για να δούμε. Ξεχάσαμε κάτι. Στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές υπάρχουν και οι ιοί.
Τι κάνουν οι ιοί;
Δίνουν μία λάθος (λάθος;) πληροφορία και έτσι με αυτόν τον τρόπο μπορούν να γίνουν διάφορα. Από το να κλείσει στιγμιαία ο υπολογιστής μέχρι το να κλείσει τελείως και να μην ξαναλειτουργήσει ποτέ με το ίδιο λογισμικό. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μία απλή καθυστέρηση στη δουλειά μας ενώ στη δεύτερη έχουμε καταστροφή της μηχανής.
Λοιπόν, εδώ φτάσαμε σε ένα νοητικό σταυροδρόμι. Ποιος αλήθεια έβαλε τον ιό; ποιος είναι ο στόχος του; τι θα γίνει τελικά με το μηχάνημα; θα μπορέσει να ξαναλειτουργήσει; και αν ναι πώς;
Τώρα θα αλλάξω πεδίο.
Επιστήμη, επιστήμες και επιστήμονες.
Ας πιάσουμε την ετυμολογία της λέξης επιστήμη.
Είναι συνθέτη λέξη από την πρόθεση επί που στην συγκεκριμένη λέξη ερμηνεύεται ως :το τι παρατηρώ και το ρήμα ίσταμαι που σημαίνει στέκομαι από πάνω.
Άρα επιστήμη είναι η διαδικασία κατά την οποία κάποιος στέκεται από πάνω από μία κατάσταση, ένα αντικείμενο και το παρατηρεί και το μελετάει με σκοπό πρώτον να την, το κατανοήσει, δεύτερον να επιλύσει πιθανά προβλήματα που παρατηρεί και τρίτον να το βελτιώσει.
Τώρα ας δούμε τι κάνουν οι σύγχρονοι επιστήμονες;
Στέκονται όντως πάνω από το αντικείμενο της επιστήμης τους; το παρατηρούν με τα δικά τους μάτια; στα πανεπιστήμια τι τους μαθαίνουν; μήπως να ακολουθούν την πεπατημένη οδό που κάποιοι άλλοι πριν από αυτόν έχουν χαράξει;
Τώρα ας τα συνδυάσουμε όλα τα παραπάνω.
Ποιος δημιούργησε το λογισμικό; ποιος δίνει τις εντολές; ποιοι ωφελούνται; ποιος είναι ο στόχος;
Οι επιστήμονες κάνουν αυτό που λέει η ετυμολογία της λέξης επιστήμη; καταλήγουν σε δικά τους επιστημονικά συμπεράσματα; τεκμηριώνουν επαρκώς την άποψή τους; έχουν το θάρρος της γνώμης τους;
Και ένα τελευταίο υπάρχει στη ζωή μία και μοναδική σωστή απάντηση;
Μήπως όπως μας έχουν μάθει στα μαθηματικά όσες ευθείες περνάνε από ένα σημείο τόσες μπορεί να είναι και οι "σωστές" απαντήσεις;
Τότε γιατί η επιστημονική κοινότητα στο θέμα του κορονοϊού είναι απόλυτη;
Μήπως τελικά ο ιός είναι η πληροφορία;
Και αν είναι δεν βλέπει κανείς επιστήμονας την καταστροφή της ανθρώπινης μηχανής που έρχεται;
Και αν ναι γιατί δεν κάνει αυτό που του λέει η ψυχή του;
Να σώσει δηλαδή τη μηχανή;
Ή μήπως έχει την εντολή να καταστραφεί η μηχανή;
Τι συμβαίνει στον κόσμο μας μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή;

Άτυχη γενιά

Άτυχη γενιά

Βλέπεις μακριά σ άλλους ορίζοντες,
τα μάτια σου διχοτομήθηκαν απ τη ζωή.
Ξέρεις πολύ πιο λίγα απ τους άλλους.
Είσαι σκλαβωμένη στην ξερή αλλαγή.
Οι άλλοι σ' οδηγούν να βρεις το δρόμο,
είναι οι μεγάλοι σου κι οι άγνωστοί σου.
Κι όμως γνωρίζεις μόνο τη ζωή τους °
έζησαν πρόωρα για να κάνουν εσένα σημερινό.
Η ζωή σου είναι περιορισμένη κι αχόρταγη.
Η δειλή σου στάση στην καθολική δύναμή τους φαίνεται απάνθρωπη και παράλογη.
Δέχτηκες άραγε να γίνεις μέλος μιας τέτοιας κοινωνίας;
Τα μάτια σου βλέπουν ψηλά κι άλλοι τα λένε αλλοίθωρα.
Θά' ταν βέβαια σωστό ν' αφήσεις τα όνειρά σου;
Μα τι θα γίνεις στο εξής;
Αυτή η αλλαγή σε δεσμεύει.
Σκοτώνοντας τον εαυτό σου έτσι μπορείς να ζεις.
Μα δεν θα ζεις.
Τις άγρυπνες νύχτες το μυαλό δεν υποδουλώνεται.
Τις ψεύτικες μέρες βλέπεις κι ανατριχιάζεις.
Πώς έγινες έτσι εσύ;
Θ' αφήσεις σ' άλλους τη σκυτάλη;
Αλλ' αφού είναι η δική σου ή σειρά, τρέξε, προσπάθησε και θα τα καταφέρεις.
Σωστό...... σκέφτεσαι.
Τι είναι σωστό;
Ποιο είναι σωστό;
Αυτό που νοιώθεις δε φαίνεται, αυτό που λένε δεν είναι.
Μα πώς γεννηθήκατε τόσο λάθος;
ΟΧΙ δεν είναι λάθος, έτσι γράφεται η ιστορία.
Εσείς μόνο προσπαθήστε για μια "γη της Εδέμ".
Έτσι όπως σωστά τη βλέπετε.